16 mrt GYMJUNKIE VAN DE WEEK – LONNEKE

Wauw! Lonneke is onze Gymjunkie van de week en inmiddels al meer dan 20 kilo kwijt! Wat heeft ze een mooie, leerzame reis afgelegd. Ze is een enorme doorzetter en wij vinden haar een mooi voorbeeld voor anderen. Laat je inspireren door haar verhaal.

Mijn hele leven ben ik al zwaarder dan mijn leeftijdsgenoten. En kleiner. Vrij compact dus. Ik zat daardoor qua lijn altijd boven het gemiddelde van de gewichtscurve van de GGD. En ja, dan heb je dus al op vrij jonge leeftijd je eerste “je bent te zwaar” te pakken. Als je nu foto’s van me ziet van de basisschool, zou je het niet direct zeggen want tegenwoordig zijn veel jonge kinderen (helaas) veel zwaarder dan ik toen. Maar in die tijd (begin jaren ’90) waren de meeste kinderen gewoon echt smalle sprieten, zonder enig vet op de botten.

ETEN OM TE VIEREN

Ik weet niet meer precies wanneer het was, maar het zou zo maar eens kunnen dat ik op de basisschool mijn eerste dieet al volgde. Samen met mijn ouders want die waren ook altijd wel een klein beetje te zwaar. Uiteraard waren ze bezorgd om mij uit pure liefde en wilden ze ook alleen maar het beste voor mij. Maar toch komt het hard binnen bij een kind wanneer er regelmatig tegen je gezegd/gevraagd wordt: “zou je dat wel doen?” of “je wordt echt wel weer een beetje te zwaar hoor lieverd”.

Het brooddieet en Montignac kan ik me nog vaag herinneren. Maar ook dat we het nooit lang volhielden. Ik danste veel, was altijd de hort op en bewoog genoeg maar kwam gedurende mijn middelbare schooltijd toch ook langzaam kilo’s aan. Want ja… ik at en snoepte gewoon te veel. Geen eetbuien of bizarre hoeveelheden, maar gewoon structureel net teveel zodat de kilo’s er langzaam aan kwamen. Ik heb nog dagboeken waarin ik het al vroeg had over dat ik te zwaar was en ook een eetschriftje uit de 6^e klas waarin ik bijhield wat ik mocht eten op een dag en hoe ik dat dan aanpakte.

Oké ik heb tijdens m’n puberteit heus wel eens stiekem een zak chips gegeten of chocola verstopt. En ik heb zelfs ooit m’n vinger in m’n keel gestoken, maar ik besloot direct dat dat niks voor mij was. Ik ben niet echt een standaard emo-eter maar nu ik terugdenk werd er wel altijd ‘gevierd’ met eten. ‘Hadden we het wel verdiend’ en gingen dan vervolgens uit eten met verjaardagen ‘omdat het feest was’. Hartstikke leuk natuurlijk, maar op die manier werd eten en vooral ongezonde dingen toch op een soort voetstuk geplaatst zonder het door te hebben.

Dat ik vanaf mijn 6^e jaar chronische migraine had hielp ook niet bepaald mee. Ik weet namelijk nu dat de zin in zoet en vet bij veel mensen voorbodes en naweeën zijn van migraineaanvallen. Als je altijd pijn hebt, je hoofd altijd voelt alsof het vol zit met watten en je hele systeem continu overhoop ligt, dan kan je lijf niet goed voelen waar het nu wel of niet zin in heeft en wat het echt nodig heeft. Mijn lijf gaf bijvoorbeeld ook nooit goed aan of het nu vol zat of niet. Ik kon eigenlijk altijd wel dooreten. Als je daarnaast minstens één keer in de week voor dood in je bed ligt en tussendoor ook nooit optimaal kan functioneren dan gaat je conditie ook nog eens hard achteruit kan ik je vertellen.

Ik ben er trouwens nooit mee gepest dat ik te zwaar was ondanks dat ik mezelf wel degelijk te zwaar vond. En daardoor ook niet altijd lekker in m’n vel zat en bang was dat jongens me niet leuk vonden omdat ik te dik was. Maar ik heb mezelf altijd een tof, leuk, grappig en aardig wijf gevonden. En dat straalde ik ook uit!

NOOIT MEER DIËTEN

In 2007 volgde ik mijn laatste dieet. Ik deed mee met de Sonja-Bakker-hype (who didn’t) en viel in 8 weken 8,5 kilo af. Ik woog toen 60,5 kilo en kon voor het eerst in mijn leven oprecht zeggen dat ik mezelf ook van buiten écht een lekker wijf vond. Maar ja, dieet hè… dan weet je wel wat er gebeurd. Je valt keihard terug, want een streng dieet hou je nooit vol. Binnen een aantal jaren was ik weer terug bij af plus een hoop extra. Ik zwoer dat ik nooit meer een dieet zou volgen om af te vallen.

Ik probeerde door de jaren heen nog een aantal keren m’n leefstijl om te gooien en ook anders te eten vanwege de migraine maar het lukte niet. Ook al wist ik ondertussen precies wat wel of niet gezond was. Dat het niet lukte kwam mede doordat mijn migraine juist steeds erger werd, ik amper meer kon werken en al helemáál niet meer kon sporten.

In 2019 bereikte ik mijn dieptepunt (of hoogtepunt, het is maar hoe je het bekijkt ;)). Ik woog 88 kilo. En ik ben maar 1,59m. Nu zegt gewicht niet per se alles, maar die 88 kilo kwam niet van spieren zeg maar. Ik zat mezelf letterlijk in de weg bij yoga, kon de kleding die ik leuk vond niet meer aan, wilde het liefst alles verbergen en had totaal geen conditie meer over. Toen iemand me vervolgens op een dag vroeg of ik zwanger was ging de knop om. Enough is enough!

Nog heel even terug naar een paar maanden eerder. Eind 2018 was ik in aanraking gekomen met een behandelaar die me beloofde (zoals velen eerder deden) me van mijn hoofdpijn af te helpen. Maar wat bleek nou… ik had al sinds mijn 5^e, toen ik een keer van de trap was gevallen, een whiplash! En daarnaast ook nog een draaiing in m’n nek, ongelooflijk. Na 3 behandelingen merkte ik significante verbetering in m’n lijf en had ik al veel minder migraine. Ik had letterlijk weer lucht in mijn hoofd omdat alles weer kon stromen!

EEN NIEUW BEGIN

Die lucht zorgde ervoor dat de knop om ging en bleef. In mei 2019 gooide ik mijn eetstijl radicaal om en startte ik met het eten van minder koolhydraten d.m.v. een goed gebalanceerd eetpatroon. Genoeg water drinken en uiteraard ook gezondere voeding en niet meer te veel en te vaak snacken. M’n lijf begon dat, na 2 weken afkicken van teveel suikers echt heel prettig te vinden. Geen dips meer, geen opgezette buik meer na het eten.

Een maand later bleek dat ik écht veel minder migraine had waardoor ik niet zoveel afspraken meer af hoefde te zeggen en durfde ik een personal trainer in de arm te nemen. Ik startte bij nul en bouwde de trainingen vervolgens rustig op, twee keer in de week. Kalm aan en steeds wat meer de grenzen opzoeken. Binnen een jaar was er 10 kilo af. Want ik wilde vooral dat het niet te snel ging, dat ik niet 5x per week hoefde te sporten en dat ik absoluut nog wel kon genieten van chocola, friet of sushi (yaasss!). Het leven moet wel leuk blijven natuurlijk.

Ik begon koolhydraatbeperkt eten te combineren met gezonde eetwissels. Als ik brood, pasta of rijst eet, dan neem ik volkoren/zilvervlies etc. Later schafte ik ook nog het Gymjunkie Lifestyle Plan aan om nog meer keuzes achter de hand te hebben. Op deze manier heb ik altijd recepten en porties bij de hand zodat ik direct weer op de rem kan als ik een beetje dreig uit te schieten.

HOE GAAT HET NU?

Ik ben nu bijna 2 jaar verder sinds de dag dat de welbekende knop om ging en er zijn bijna 20 hele kilo’s verschwunden (helaas zijn m’n borsten ook pleitos, maar je kunt niet alles hebben hé). Niet normaal toch! Ik voel me een totaal ander mens. Ik ben blij, fit, vrolijk, kan weer leuke kleding aan, wandel me rot, maak mezelf weer graag mooi en laat mezelf met trots zien. O ja en winkelen voor kleding is weer leuk! (als er geen corona is dan).

Ik deel veel van mijn afvalperikelen (recepten, outfits, overwinningen en tegenvallertjes) op Instagram. Waar ik nog steeds heel veel motivatie en inspiratie van andere Instagramaccounts haal, merk ik dat mensen míj nu ook steeds vaker berichtjes sturen en vragen stellen. Echt superleuk dat ik ook weer anderen kan motiveren! Ook ik heb absoluut wel eens momenten dat het minder soepel gaat of dat ik een tijd stil sta. Ik heb ook zeker nog een (korte) weg te gaan, maar ik weet 100% zeker dat ik never nóóit meer terugga naar die totaal vermoeide, uitgebluste, veel te zware Lonneke.

Liefs, Lonneke

Je kunt Lonneke volgen via Instagram.

Je kunt Gymjunkies volgen via Instagram of Facebook!

[lifestyle-widget]