21 okt Dokters stuurde haar weg… eindelijk kwam Shanice erachter wat er mis was

Mijn verhaal begon 4 jaar geleden in het voorjaar. Ik had al een aantal weken pijn in mijn buik links onder en ging naar de dokter. De dokter voelde een verharding op de plek en vertelde me dat ik toch maar eens een echo moest gaan laten maken van mijn buik. Ik had een afspraak gemaakt in het Amphia in Breda waar ik een paar weken moest wachten voor de echo.

Een aantal dagen later werd de pijn alleen maar heftiger. Ik kreeg koorts en lag te kronkelen van de pijn in bed. De dokter werd gebeld en ik mocht weer langs komen. Waarschijnlijk een blinde darm ontsteking werd er gezegd. Ga maar meteen naar de spoedeisende hulp! We zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan in Breda en ik kreeg een aantal onderzoeken.

Er werd meteen een echo gemaakt en bloed geprikt. Ik had een kleine ontstekingswaarde maar de blinde darm was het waarschijnlijk niet. Ze waren aan het twijfelen…een kijk operatie of toch maar niet? Ik was ‘s ochtends binnen en eind van de middag vertelden ze me dat ik doorgestuurd werd naar de gynaecoloog. Kan het zijn dat je misschien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt? Het leek mij sterk…maar oké op naar de gynaecoloog. Er werden allerlei testen gedaan en een echo. Alle uitslagen waren goed. Ik werd naar huis gestuurd.

Een paar weken later kreeg ik weer hetzelfde, weer ontzettend veel buikpijn en ik was erg misselijk. Ik kon bijna niks meer eten en ik lag weer te kronkelen in bed. We zijn s’avonds laat weer naar de spoedeisende hulp gegaan. Dit keer konden ze weer niets vinden.

Ze stuurde me door naar een MDL arts.

Een paar weken later mocht ik naar een MDL arts en vertelde mijn verhaal. Ik moest weer onderzoeken ondergaan. Mijn ontlasting werd gecontroleerd en er werd weer bloed geprikt. Een aantal dagen later belde de MDL arts mij op met de mededeling dat ze hoge ontstekingswaardes in mijn ontlasting hadden gevonden en dat ik lactose intolerantie zou moeten hebben. De ontstekingswaardes zaten hem niet lekker en ik moest een paar dagen later gelijk al een darmonderzoek. Hij dacht namelijk dat ik de ziekte van Crohn zou moeten hebben.

Een paar dagen later lag ik weer in het ziekenhuis voor een darmonderzoek. Toen het onderzoek klaar was vertelde ze mij dat alles er goed uitzag en dat de dokter ook versteld stond dat ik geen Crohn had. Weer ging ik met hangende schouders naar huis. Ik moest het maar weer aankijken, waarschijnlijk had ik prikkelbare darmen. Ik moest naar een diëtist voor mijn voeding , omdat ik wel lactose intolerantie zou hebben, misschien kwamen daar de ontstekingen vandaan.

Een aantal weken verder was er nog steeds niks veranderd. Ik had mijn voeding aangepast en voelde me nog steeds slecht met heel veel buikpijn. Ik moest weer terug naar de MDL arts. Ze dachten dat ik coeliakie had of iets met mijn dunne darm.  Dit keer ging ik onder een MRI scan voor de dunne darm en een maagonderzoek. Allebei waren de uitslagen weer goed. Ik was er een beetje klaar mee en ik dacht bijna dat het tussen mijn oren zat.

De pijn ging niet meer weg

Ik had zo af en toe nog buikpijn maar ik kon er mee leven. Ik opende mijn eigen salon in 2016. Het ging best redelijk met me. Ik ging lekker veel werken en was bezig met het oprichten van onze schoonheidssalon. Tot ik in november WEER ziek werd.

Ik kreeg alweer intense buikpijnen, maar dit keer ging het niet meer weg. Elke dag had ik weer die stekende vervelende pijn rechts onder in mijn buik. Ik ging weer terug naar mijn huisarts. Die keek mij aan en zei dat ze al zoveel onderzocht hadden en of ik zelf kon vertellen wat ik dan zou hebben. De huisarts zei dat ik gewoon prikkelbare darmen had en ik kreeg medicijnen daarvoor. De medicijnen hielpen weer niet. Dus ik ging weer terug.

De dokter zat mij maar een beetje raar aan te kijken en ze wist het echt allemaal niet. Ik vertelde dat ik zoveel pijn had dat het mijn dagelijkse leven ging beïnvloeden en dat ik een eigen bedrijf heb en dat dit niet zo kan. Ze zei tegen mij dat ik maar gewoon moest doorgaan. Ik stond echt versteld van deze uitspraak, want ik voel echt wel aan me lichaam dat er iets niet goed is. Weer werd ik weggestuurd.

Misschien zit het toch wel tussen mijn oren…

Toen ging ik andere methodes zoeken. Ik ging naar een natuurgeneeskunde, psycholoog en ik ben in therapie gegaan. Met de hoop dat alles beter zou gaan, maar helaas bleef ik pijn houden. Terug naar de dokter dus maar… die stuurde mij weer door naar een chirurg om naar mijn blinde darm te kijken. Ze begon al meteen over bepaalde instellingen die er zijn om je te helpen met de buikpijn voor als er weer niets uit zou komen.

Daar gingen we weer…op naar het Amphia ziekenhuis. Ik kreeg een chirurg die even voor me kwam zitten en onderuit zakte met zijn armen over elkaar… ” zo dus jij hebt buikpijn? Ik zie dat eigenlijk alles al onderzocht is dus ja, wat wil je?”  Weer stond ik versteld van zo’n arrogante arts die denkt: heb je weer iemand met zogenaamde buikpijn.

Hij ging me onderzoeken en kwam een bult in mijn lies tegen. ” Hmm zei hij heb je geen liesbreuk? ” Nou daar gingen we weer, een echo, maar natuurlijk was alles weer goed. Weer terug op de poli. Misschien heb je endometriose? Weer moest ik naar de gynaecoloog. Ook daar was alles goed. Hij vertelde me dat het misschien aan mijn bekkenbodemspieren kon liggen. Of dat ik misschien een spierziekte kon hebben, maar je raad het alweer alles was goed.

Weer terug op de poli van de chirurgie. Ze vertelde me dat ze misschien toch een kijk operatie zouden willen doen, maar ik moest eerst nog een CT scan laten maken. Ik kwam terug op de poli en alles was weer goed, een kijkoperatie durfde ze niet (wat achteraf maar goed is) dus ik werd naar huis gestuurd. Met weer de diagnose je hebt prikkelbare darmen. Ik vertelde ze dat ik geen last van mijn darmen heb, (mijn ontlasting was altijd normaal), maar gewoon heel veel pijn op één plek. Ik ging WEER naar huis teleurgesteld en inmiddels depressief, want met deze intense helse pijn hoefde het van mij niet meer.

Mijn schoonmoeder kwam met een website over ACNES

Op een dag kwam mijn schoonmoeder met een website over ACNES. Ik las de verhalen en het voelde zo herkenbaar! Ik ging weer naar de huisarts en die zat er ook aan te denken (ik had namelijk een andere huisarts genomen).  Het was blijkbaar heel zeldzaam , want pas twee mensen uit de praktijk zouden het hebben. Ik ben door gestuurd naar het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven. Na een aantal weken was het zover, ik kon er naar toe en had mijn eerste afspraak.

Na 10 minuten had ik eindelijk een diagnose (alle testen waren positief) en een plan. Ik had voor 100% het syndroom van Acnes. Ik wist niet wat ik hoorde! Komt er nou eindelijk na 4 jaar iets uit?! Ik kreeg meteen een eerste injectie, en om de twee weken moet ik terug. Ik ben blij dat ik EINDELIJK na 4 jaar en veel ellende een diagnose heb en dat ik nu geholpen kan worden. Het had mij en ziekenhuizen zoveel tijd, geld en frustratie bespaard als ze meteen in de goede richting zaten.

Mijn hoop voor de toekomst is dat dit syndroom steeds meer bekend wordt, want je leven kan er enorm onder lijden! Al bij al heb ik door alle zieke dagen en helse pijnen toch nog mijn eigen bedrijf kunnen onderhouden, maar het waren voor mij letterlijk bloed, zweet en tranen. Ik hoop dat ze mij snel kunnen helpen en dat ik er dan eindelijk vanaf kom. Maar deze diagnose geeft me eigenlijk meer rust.

Meer informatie over Acnes vind je hier

Interessant verhaal? Volg ons op Facebook en Instagram!